poniedziałek, 25 marca 2013
Wideo: Lomianki.info - materiał z premiery
SEPIA - premiera spektaklu - Łomianki from lomianki_info on Vimeo.
Materiał wideo z premiery przygotowany przez serwis Lomianki.info - Dziękujemy!!!
poniedziałek, 18 marca 2013
Recenzja: Literaci.eu - Teatr w kolorze poezji (o spektaklu "Sepia")
Magazyn Związku Literatów Polskich - Literaci.eu: Cieszę się, że poezja pojawia się w teatrze, że teatr nie jest skazany na granie łatwych komedyjek zdolnych zapewnić odpowiednią frekwencję. Pełna sala (wszystkie miejsca siedzące i stojące zajęte) Teatru Miejsce na premierze „Sepii” na podstawie tomu poezji Miłosza Kamila Manasterskiego – naprawdę serce raduje. Niewątpliwie jednym z wabików przedstawienia wyreżyserowanego przez Tadeusza Kijańskiego była Stanisława Celińska (na zdjęciu). Wybitna aktorka powitana zresztą bardzo uroczyście przez władze miasta ofiarowała spektaklowi swój głos – ozdobiła przedstawienie pięknymi pieśniami. Trudno jednak powiedzieć, że przedstawienie na Celińskiej się opierało, przeciwwagą dla gwiazdy były debiutujące na scenie młode aktorki, świetna i doświadczona aktorka Ewa Borowik (za mało wykorzystana!) i interesujące kreacje amatorów... grających samych siebie. A wśród tego szalony taniec i wiersze Manasterskiego...
Jak przystało na teatr współczesny wirtualne dekoracje tworzyły projekcje Roberta Roykiewicza. Młody filmowiec przedstawił swoje odczytanie „Sepii” - pokazał demonstracje, warszawskie ulice z tramwajami, przechodniami i stacjami metra, Wisłę i delikatny erotyzm kobiecości. Zmieszał to wszystko z grafikami z powtarzającą się wieżą Babel. Piotr Tylczyński, znany jako ShadowFinder zanurzył spektakl w mrocznej atmosferze muzyki elektronicznej. Tancerze – amatorzy i zawodowcy szukali swojego rytmu – życia i śmierci. Bo tak naprawdę reżyser Tadeusz Kijański zrobił z „Sepii” spektakl o przemijaniu i niepewnej wieczności.
Aktorzy recytujący wiersze Manasterskiego pojawiali się w żółtym snopie światła – tworzącym na oczach widzów fotograficzną sepię i opowiadali historie, które – widz nie powinien mieć wątpliwości – należą już do świata, który nie istnieje. „Sepia” w reżyserii Tadeusza Kijańskiego pokazuje śmierć i opętańczy taniec życia, życia, które trwa tak krótko, jak błysk scenicznego reflektora
Na scenie pojawił się dwukrotnie sam autor wierszy – Miłosz Kamil Manasterski. To ryzykowne posunięcie okazało się udane – poeta w roli samego siebie wypadł prawdziwie i szczerze, nieprzerysowany, autentyczny. A jednak zarazem teatralny i będący częścią „Sepii”.
To dobrze, że powstają takie przedstawienia. To ważne, by nie zostawiać poezji samej sobie, by miała ona swój byt poza książkami. Ożywianie jej na scenie pomaga odbiorcom w przeżywaniu jej sensów i smakowaniu każdej frazy. „Sepia” Kijańskiego została tak mocno przesycona treścią, że być może wielu widzom połączenie tych wszystkich obrazów i symboli w całość mogło się wydawać trudne.
Tym cenniejszy pomysł organizatorów, by na drogę do domu wyposażyć widzów w książki z wierszami. Te same – pojawiające się w przedstawieniu wiersze i inne, należące do oryginalnej książki premierowej 41. Międzynarodowego Festiwalu „Warszawska Jesień Poezji” otrzymali widzowie w zgrabnej publikacji – skrzyżowaniu programu teatralnego i tomiku poezji. W kolejne – już nie teatralne – lecz czytelnicze – wieczory, uczestnicy spektaklu będą mogli jeszcze raz wgryźć się w „Sepię”, powspominać wizję Kijańskiego a może nawet stworzyć sobie własne wyobrażenie świata w kolorach brązu.
Michał Tomczyk
Recenzja: KlubLiteracki.pl: "Sepia" w Teatrze Miejsce - wielki spektakl poezji
KlubLiteracki.pl: 10 marca 2013 r. w łomiankowskim Teatrze Miejsce odbyła się premiera przedstawienia „Sepia” w reżyserii Tadeusza Kijańskiego. Spektakl powstał jako twór wyobraźni reżysera wokół wierszy z książki poetyckiej „Sepia” Miłosza Kamila Manasterskiego. Manasterski jest poetą pierwszej miary, autorem nagradzanym i przekładanym na języki obce. Jednak poezja w swoim książkowym bycie jest dzisiaj zepchnięta do wąskiej niszy, marginalizowana przez media i niedoceniana przez czytelników poszukujących w literaturze łatwości i rozrywki. Tym cenniejszy jest szalony w swej istocie pomysł, by poezję inscenizować, nie w konwencji „wieczorku poetyckiego” ale z rozmachem i odpowiednią oprawą.Kijański stworzył z wierszy Manasterskiego pełną, wielowymiarową i atrakcyjną sceniczną produkcję, w którą zaangażował trzy zespoły taneczne oraz mieszkańców Łomianek, którzy na scenie opowiadali o swoim mieście. Gwiazdą spektaklu była Stanisława Celińska (na zdjęciu obok z Miłoszem Kamilem Manasterskim), która swoją niezwykłą osobowością dała „Sepii” wg Kijańskiego, energię dynamitu.
Celińska śpiewając ofiarowała niezwykły liryzm, niezbędny do tego, żeby w kolejnej odsłonie można było złamać (nawet brutalnie) konwencję wprowadzając na scenę agresywny taniec w choreografiach stworzonych przez Jakuba Stępnia, Karolinę Stanisławską i Zuzannę Kwiatkowską. A zaraz po tancerzach na scenie pojawiają się oniryczne aktorki mówiące wiersze Manasterskiego. Dwukrotnie na scenie zjawił się także poeta. Manasterski także sam wyrecytował dwa swoje utwory z książki. W tej trudnej roli – poety – a zarazem aktora w Teatrze Miejsce – spisał się znakomicie, tworząc wyrazistą, przekonującą postać. Nie można zapomnieć także o poruszających i niewyreżyserowanych pojawieniach się w spektaklu „ludzi miasta”, opowiadający o sobie, o swoich związkach z Łomiankami, z teatrem, z tym wszystkim o czym pisze poeta w swojej „Sepii”.
Przedstawienie oprawione było mroczną i ekspresyjną muzyka młodego kompozytora współpracującego z Teatrem Polskiego Radia – Piotra Tylczyńskiego. Innym ważnym współtwórcą spektaklu był Robert Roykiewicz – twórca magicznych wizualizacji, dodający zaskakujące konteksty dla tańca, muzyki i poezji, które nabierały całkowicie nowych znaczeń.
Tadeusz Kijański przedstawił nam wizję poezji totalnej, ogarniającej nie tylko wszystkie sztuki, ale wręcz zawłaszczającej sobie wszystkie sensy. „Sepia” według Kijańskiego to śmierć i życie, sztuka przetrwania i miłość, gniew i radość, rozczarowanie życiem i nieumierająca nigdy nadzieja, że jednak to wszystko, co robimy nie stanie się tylko pożółkłym zdjęciem w zakurzonym albumie. To fantastyczne przedstawienie ze znakomitej materii wierszy wybitnego poety wycisnęło każdą kroplę liryzmu, pasji i żaru.
Dodatkową atrakcją - już po przestawieniu - była edycja specjalna książki Miłosza Kamila Manasterskiego - przygotowanej specjalnie dla widzów. Limitowana edycja "Sepii" to świetne połączenie programu teatralnego i tomiku poezji. W książce znaleźć można było wszystkie wiersze z "Sepii" (nie tylko te, które zaistniały w spektaklu) a także obszerne informacje o twórcach przedstawienia. Atrakcyjną oprawą książki są fotosy Aleksandry Krzemińskiej, które nadają edycji szczególny, teatralny charakter. Także na okładce edycji specjalnej "Sepii" zdjęcia z prób. Dostępna tylko dla widzów premiery książka, to bardzo atrakcyjny prezent, podkreślający szczególność wydarzenia jakim było przedstawienie Kijańskiego, a także znakomita pamiątka z wizyty w Teatrze Miejsce.
(KL)
Źródło: http://klubliteracki.pl/index.php/wiadomoci-klubowe/2866-qsepiaq-w-teatrze-miejsce-wielki-spektakl-poezji.html
Sepia - limitowana edycja książki
W dniu premiery przedstawienia Teatru Miejsce "Sepia" w reżyserii Tadeusza Kijańskiego uczestnicy premiery otrzymali limitowaną edycję specjalną książki Miłosza Kamila Manasterskiego "Sepia" przygotowaną przez Teatr Miejsce, Akademię Poezji i Wydawnictwo Książkowe IBiS. W książce znalazły się m. in. informacje o spektaklu, wywiad z Miłoszem Kamilem Manasterskim, a także fotosy Aleksandry Krzemińskiej.
Edycja specjalna "Sepii" była dostępna wyłącznie podczas premiery 10 marca. Cały nakład trafił w ręce uczestników premiery.
Na przyjęciu po spektaklu twórcy: Tadeusz Kijański i Miłosz Kamil Manasterski oraz gwiazda przedstawienia Stanisława Celińska składali autografy na specjalnym wydaniu książki.
Poniżej: Stanisława Celińska podpisuje "Sepię" - zdjęcia Aleksandra Krzemińska.
sobota, 9 marca 2013
Artykuł: SEPIA - ostatnie próby przed spektaklem (Lomianki.info)
Lomianki.info: Dziś trwały ostatnie próby przed jutrzejszą premierą przedstawienia SEPIA w reżyserii Tadeusza Kijańskiego. Próby - mimo, że to tylko próby - zapowiadają interesujące wydarzenie.
W spektaklu wystąpią m.in. Stanisława Celińska, która dziś pokazała swoją klasę i kunszt, Miłosz Kamil Manasterski - autor tomiku wierszy SEPIA na podstawie którego powstał scenariusz oraz - co najistotniesjsze - kilkunastu tancerzy, aktorów amatorów wiązanych z Domem Kultury w Łomiankach.
Spektakl odbędzie się jutro - 10 marca 2013 o godzinie 18.00 - w Domu Kultury w ramach Teatru Miejsce.
Wideo: Teatr Miejsce - próba "Sepii" 9.03.13
Materiały wideo z próby w Teatrze Miejsce przedstawienia "Sepia" na podstawie wierszy Miłosza Kamila Manasterskiego w reżyserii Tadeusza Kijańskiego z udziałem Stanisławy Celińskiej i Ewy Borowik. Premiera odbyła się 10 marca 2013 r.. Więcej: http://sepia-teatr.blogspot.com
piątek, 8 marca 2013
Wywiad: Miłosz Kamil Manasterski dla KlubLiteracki.pl
Miłosz Kamil Manasterski: To wielkie wydarzenie. 10 marca w Teatrze Miejsce o godzinie 18.00 odbędzie się premiera “Sepii”... Ale nie mogę tego widowiska zawłaszczać - to jest oczywiście moje przedstawienie, ponieważ w nim gram, ponieważ stworzone jest z moich wierszy... Jednak to wizja Tadeusza Kijańskiego, reżysera, który ucieleśnił moją poezję w tańcu, muzyce, wizualizacjach, filmie i postaciach żywych, prawdziwych ludzi. To wspaniały teatr współczesny zbudowany wokół książki z wierszami... Z trzema zespołami tanecznymi, choreografią Zuzanny Kwiatkowskiej, Karoliny Stanisławskiej, Jakuba Stępnia. Z muzyką Piotra Tylczyńskiego “Shadowfinder’a” i Tomasza Bajerskiego. Z wielką gwiazdą - Stanisławą Celińską...
Przeczytaj cały wywiad
Artykuł: Sepia w Teatrze Miejsce - www.lomianki.pl
Skala widowiska jest jednak nieporównywalna - w produkcji “Sepii” bierze udział ponad siedemdziesiąt osób - na scenie i za kulisami! Jest to realizacja teatralna z dużym rozmachem - jak zwykle w Teatrze Miejsce - bardzo łomiankowska. Bo taki też jest cel reżysera: prezentuje nie tylko wiersze łomiankowskiego poety, ale także łomiankowskich tancerzy, aktorów, wreszcie zwykłych mieszkańców naszego miasta. Zwykłych, ale tak naprawdę zupełnie niezwykłych...
Spektakl w sposób naturalny będzie porównywany do przedstawienia Krzysztofa Materny “Czas nas uczy pogody”. W tym głośnym ostatnio przedstawieniu Och!Teatru występują amatorzy z klubu seniora. Tadeusz Kijański również zaprasza na scenę nieprofesjonalistów w różnym wieku (od kilkulatków po osoby dorosłe). Kijański nie rezygnuje jednak ze znakomitych teatralnych nazwisk, do których obecności w Łomiankach zdążył już nas przyzwyczaić. Zobaczymy więc dwie gwiazdy Teatru Miejsce: Stanisławę Celińską i Ewę Borowik. Obok nich wystąpią młode mieszkanki naszego miasta, przygotowujące się dopiero do studiów teatralnych: Karolina Bilińska i Wiktoria Różanowska. Na scenie także sam poeta - Miłosz Kamil Manasterski - który ma do odegrania swoje kwestie. W widowisku udział biorą trzy łomiankowskie zespoły taneczne. Choreografią w tym spektaklu zajmują się: Zuzanna Kwiatkowska, Karolina Stanisławska i Jakub Stępień, prowadzący na co dzień grupy taneczne w Domu Kultury w Łomiankach.
W przeciwieństwie do przedstawienia Krzysztofa Materny, Tadeusz Kijański idzie krok dalej: znaczna część spektaklu będzie improwizacją. Na scenie pojawią się mieszkańcy Łomianek, by opowiedzieć nam o swoich emocjach związanych z naszym miastem, o sobie samych, o swoich przeżyciach.
Więcej szczegółów nie zdradzimy... Do premiery 10 marca o godz. 18.00 jeszcze kilka trudnych - bo ostatecznych już prób. Potem zabrzmi muzyka Piotra Tylczyńskiego “Shadowfindera” oraz Tomasza Bajerskiego i zaczynamy...
wtorek, 5 marca 2013
poniedziałek, 4 marca 2013
Reżyser: Tadeusz Kijański
Reżyser spektaklu "Sepia"
Ukończył Wydział Aktorski krakowskiej PWST (1972) oraz Wydział Reżyserii Filmowej Teatralnej i Telewizyjnej PWSFTviT w Łodzi (1975).
Autor filmów kinowych (m. in. Okrągły Tydzień, ...Cóżeś ty za pani…), telewizyjnych (m.in. Szara aureola, Przepłyniesz rzekę, Chichot Pana Boga), spektakli teatralnych (m.in. Pocałunek kobiety pająka, Antygona w transkrypcji Helmuta Kajzara), sztuk teatralnych (m.in. MM, Zabawy dziecięce), słuchowisk radiowych oraz kilku książek. Współpracuje z teatrami w Warszawie, Wrocławiu, Poznaniu, Opolu, Częstochowie, Szczecinie, Lublinie, Płocku, Bielsku-Białej. W latach 1989-1992 kierował sceną Teatru Dramatycznego im. A. Mickiewicza w Częstochowie.
Swoje obrazy, witraże, kalendarze i kompozycje dekoracyjne prezentował w galeriach w Monachium, Dürnzhausen, Kolonii, Frankfurcie nad Menem, Wiedniu, Sztokholmie, Madrycie i Stanach Zjednoczonych.
Zaangażowany w działalność na rzecz ochrony środowiska, jest autorem multimedialnych projektów: "Terra Polona", "Zielone okna", "Czy zasypią nas śmieci". Reżyser i scenarzysta ekologicznych filmów fabularnych: "Czy zasypią nas śmieci", "Czysta Energia", Raport oraz cyklu filmów o czterech żywiołach pt. "Vigor". Od wielu lat współpracuje z Ministerstwem Środowiska, Narodowym Funduszem Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, Lasami Państwowymi i Fundacją Poszanowania Energii.Nagrody i wyróżnienia
Nagroda Prezesa Telewizji Polskiej
(za Selekcję - trzyczęściową realizację dla Teatru Telewizji według prozy Waldemara Łysiaka)
Nagroda na Festiwalu Filmowym i Telewizyjnym w Madrycie – Arch of Europe
(za spektakl telewizyjny pt. Teraz na ciebie zagłada, według opowiadania Jerzego Andrzejewskiego z muzyką Czesława Niemena)
Złoty Medal Commission Française de la Culture w Brukseli
(za realizację teatralną Zabawy w śmierć)
Nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Ekologicznych ENVIROFILM 2002
(za film Raport)
Nagroda Kordelasa Leśnika Polskiego
(za działalność ekologiczną i przyrodniczą dla Lasów Państwowych)
Pieśni miłosne: Stanisława Celińska
Występuje w przedstawieniu "Sepia"
Absolwentka wydziału aktorskiego warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej (1969). Urodzona 29 kwietnia 1947 roku w Warszawie.
Studiowała pod opieką Ryszardy Hanin. Jeszcze przed dyplomem zadebiutowała jako Aniela w sztuce Aleksandra Fredry Wielki człowiek do małych interesów w reżyseriiJerzego Kreczmara w warszawskim Teatrze Współczesnym(premiera 21 grudnia 1968), do którego wkrótce została zaangażowana przez Erwina Axera. Niemal równocześnie zaczęła pracę jako aktorka filmowa i estradowa.
Zaraz po dyplomie rozpoczęła się jej kariera filmowa. Została dostrzeżona przez Andrzeja Wajdę i zaangażowana do roli Niny w Krajobrazie po bitwie. (1970) Grała Żydówkę skazaną po śmierci bliskich na samotną tułaczkę. W roli Tadeusza partnerował jej Daniel Olbrychski. Film Wajdy, w którym debiutowała, osiągnął wielki sukces w Cannes, a Stanisława Celińska zebrała tam świetne recenzje za rolę Niny. (...)
W Teatrze Współczesnym w Warszawie występowała przez pięć lat (1969-1974). (...)
W 1973 roku razem z Andrzejem Mrowcem wyreżyserowała w Studenckim Teatrze Satyryków "Dokąd" Ireneusza Iredyńskiego.
W 1976 roku zgłosiła się do zespołu aktorskiego nowo otwartego, prowadzonego przez Tadeusza Łomnickiego warszawskiego Teatru na Woli. Stworzyła tam znakomitą postać Synowej weWcześniaku Edwarda Redlińskiego w reżyserii Janusza Zaorskiego (premiera 11 marca 1977). W latach 80. zagrała między innymi w dwóch dramatach Bertholda Brechta - Lucy Brown w Operze za trzy grosze w reżyserii Ryszarda Peryta w warszawskim Teatrze Ateneum (premiera 23 lutego 1980) oraz Jenny Hill w Mahagonny w reżyserii Krzysztofa Zaleskiego w Teatrze Współczesnym w Warszawie (premiera 24 czerwca 1982). Na stałe była wówczas związana ponownie z warszawskim Teatrem Współczesnym (1981-1983). W latach 1983-1988 pracowała w Teatrze Nowym w Warszawie, gdzie zagrała między innymi w De profundis w reżyserii Bohdana Cybulskiego (premiera 15 lutego 1983). Mistrzowsko zagrany poetycki monodram zrealizowany w oparciu o Księgę Hioba odsłonił nowe oblicze aktorki zdolnej do niemal mistycznego scenicznego uniesienia. W kolejnych latach Stanisława Celińska była zaangażowana w Teatrze Dramatycznym w Warszawie (1989-1990) i Teatrze Nowym w Poznaniu (1990-1991). W latach 1995-2003 była aktorką Teatru Studio w Warszawie, w sezonie 2000/2001 i w latach 2003-2006 na stałe współpracowała z warszawskim Teatrem Rozmaitości (od 2003 roku TR Warszawa). Od 2006 roku jest w zespole aktorskim warszawskiego Teatru Współczesnego.
Z Teatrem Polskiego Radia współpracowała od 1969 roku. Rok później rozpoczęła współpracę z Teatrem Telewizji, w którym zagrała blisko 60 ról. Pracowała między innymi z Lidią Zamkow, Józefem Słotwińskim,Gustawem Holoubkiem, Andrzejem Łapickim, Bohdanem Korzeniewskim. W teatrze radiowym zadebiutowała rolą chłopca Billego w sztuce Thornthona Wildera Dzieciństwo, wyreżyserowanej przez Helenę Merenholtz. Występowała w repertuarze klasycznym i współczesnym, między innymi w: W poszukiwaniu straconego czasu Marcela Prousta, Operze za trzy grosze Bertolda Brechta,Zaczarowanym krawcu Szolema Alejchema, Królowej Mokradeł Alicji Salczyńskiej-Bykowskiej, Balu stulecia Andrzeja Mularczyka. Od 35 lat jest odtwórczynią roli Iwony w powieści radiowej Matysiakowie.
Równolegle pracowała w teatrze i w filmie. W 1974 roku, w cztery lata po debiucie, powróciła do ról filmowych. Tym razem zaangażował ją Stanisław Bareja do roli małomiasteczkowej Lusi w filmie Nie ma róży bez ognia, w którym ujawniła talent komediowy. W latach 70., 80. i 90. otrzymywała wiele propozycji od filmowców, grała zarówno role pierwszoplanowe, jak i epizody. Okazało się, że potrafi również mistrzowsko zagrać charakterystyczne role bohaterów drugiego planu. Hrabiankę w telewizyjnym Kluczniku Wojciecha Marczewskiego (1980), nauczycielkę Lewicką w serialu Stanisława BareiAlternatywy 4 (1985), doskonały epizod u boku Wojciecha Pszoniaka w Korczaku Andrzeja Wajdy(1990), czy nieco przerysowaną bufetową w Balandze Łukasza Wylężałka (1993).
W 1975 roku wykreowała postać Agnieszki Niechcicówny w filmie Jerzego Antczaka "Noce i dnie". Doskonale zaznaczyła wtedy wewnętrzne dojrzewanie bohaterki. W tym samym czasie Janusz Majewskiobsadził Stanisławę Celińską w roli Heli w Zaklętych rewirach. W 1979 roku ponownie spotkała się zAndrzejem Wajdą, który kręcił wówczas Panny z Wilka na podstawie prozy Jarosława Iwaszkiewicza. Reżyser zaangażował aktorkę do roli Zosi. Zagrała bardzo wyraziście. Znakomicie oddała chłodną, zdystansowaną, ale ciągle dojrzewającą i racjonalną naturę swojej bohaterki.
Ogromny i bardzo zróżnicowany potencjał aktorski sprawiał, że z wyczuciem i ogromną pasją kreowała epizody, role komediowe, na przykład Goździakową w Galimatiasie, czyli Koglu-moglu II Romana Załuskiego (1989), jak i postaci wewnętrznie skupione, pełne prostoty, przytłoczone metafizyką, jak siostra Marcelina z filmu Faustyna w reżyserii Jerzego Łukaszewicza (1994). Z kolei starzejąca się Iza Gęsiareczka - bohaterka filmu Jerzego Stuhra Spis cudzołożnic (1994), w jej wykonaniu nabrała ciepłych i ironicznych rysów.
Jednak właśnie w drugiej połowie lat 90. Celińska stworzyła jedne ze swoich największych ról scenicznych. Z Krzysztofem Warlikowskim spotkała się po raz pierwszy w warszawskim Teatrze Studio. Zagrała wtedy Cecylię w Zachodnim wybrzeżu Bernarda-Marie Koltesa (premiera 10 października 1998). Później reżyser powierzył jej rolę Gertrudy w Hamlecie Williama Szekspira, zrealizowanym w warszawskim Teatrze Rozmaitości (premiera 22 października 1999).(...)
Dwa lata później stworzyła swoją najbardziej przejmującą rolę. Zagrała kobietę z peep-show w dramacie Sarah Kane Oczyszczeni w reżyserii Warlikowskiego w warszawskich Rozmaitościach (premiera 15 grudnia 2001). (...)
W przedstawieniach Warlikowskiego przygotowanych w TR Warszawa Celińska zagrała kolejne świetne role - Trinkula w Burzy Szekspira (2003), Fridę/Narratorkę w Dybuku Szymona An-skiego i Hanny Krall (2003) i ujętą dobitnie i jednocześnie wielowymiarowo Matkę w Krumie Hanocha Levina (2005, koprodukcja z Narodowym Starym Teatrem im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie).
(...)
Aktorka nadal występuje w filmie, można ją także oglądać w popularnych serialach.
Studiowała pod opieką Ryszardy Hanin. Jeszcze przed dyplomem zadebiutowała jako Aniela w sztuce Aleksandra Fredry Wielki człowiek do małych interesów w reżyseriiJerzego Kreczmara w warszawskim Teatrze Współczesnym(premiera 21 grudnia 1968), do którego wkrótce została zaangażowana przez Erwina Axera. Niemal równocześnie zaczęła pracę jako aktorka filmowa i estradowa.
Zaraz po dyplomie rozpoczęła się jej kariera filmowa. Została dostrzeżona przez Andrzeja Wajdę i zaangażowana do roli Niny w Krajobrazie po bitwie. (1970) Grała Żydówkę skazaną po śmierci bliskich na samotną tułaczkę. W roli Tadeusza partnerował jej Daniel Olbrychski. Film Wajdy, w którym debiutowała, osiągnął wielki sukces w Cannes, a Stanisława Celińska zebrała tam świetne recenzje za rolę Niny. (...)
W Teatrze Współczesnym w Warszawie występowała przez pięć lat (1969-1974). (...)
W 1973 roku razem z Andrzejem Mrowcem wyreżyserowała w Studenckim Teatrze Satyryków "Dokąd" Ireneusza Iredyńskiego.
W 1976 roku zgłosiła się do zespołu aktorskiego nowo otwartego, prowadzonego przez Tadeusza Łomnickiego warszawskiego Teatru na Woli. Stworzyła tam znakomitą postać Synowej weWcześniaku Edwarda Redlińskiego w reżyserii Janusza Zaorskiego (premiera 11 marca 1977). W latach 80. zagrała między innymi w dwóch dramatach Bertholda Brechta - Lucy Brown w Operze za trzy grosze w reżyserii Ryszarda Peryta w warszawskim Teatrze Ateneum (premiera 23 lutego 1980) oraz Jenny Hill w Mahagonny w reżyserii Krzysztofa Zaleskiego w Teatrze Współczesnym w Warszawie (premiera 24 czerwca 1982). Na stałe była wówczas związana ponownie z warszawskim Teatrem Współczesnym (1981-1983). W latach 1983-1988 pracowała w Teatrze Nowym w Warszawie, gdzie zagrała między innymi w De profundis w reżyserii Bohdana Cybulskiego (premiera 15 lutego 1983). Mistrzowsko zagrany poetycki monodram zrealizowany w oparciu o Księgę Hioba odsłonił nowe oblicze aktorki zdolnej do niemal mistycznego scenicznego uniesienia. W kolejnych latach Stanisława Celińska była zaangażowana w Teatrze Dramatycznym w Warszawie (1989-1990) i Teatrze Nowym w Poznaniu (1990-1991). W latach 1995-2003 była aktorką Teatru Studio w Warszawie, w sezonie 2000/2001 i w latach 2003-2006 na stałe współpracowała z warszawskim Teatrem Rozmaitości (od 2003 roku TR Warszawa). Od 2006 roku jest w zespole aktorskim warszawskiego Teatru Współczesnego.
Z Teatrem Polskiego Radia współpracowała od 1969 roku. Rok później rozpoczęła współpracę z Teatrem Telewizji, w którym zagrała blisko 60 ról. Pracowała między innymi z Lidią Zamkow, Józefem Słotwińskim,Gustawem Holoubkiem, Andrzejem Łapickim, Bohdanem Korzeniewskim. W teatrze radiowym zadebiutowała rolą chłopca Billego w sztuce Thornthona Wildera Dzieciństwo, wyreżyserowanej przez Helenę Merenholtz. Występowała w repertuarze klasycznym i współczesnym, między innymi w: W poszukiwaniu straconego czasu Marcela Prousta, Operze za trzy grosze Bertolda Brechta,Zaczarowanym krawcu Szolema Alejchema, Królowej Mokradeł Alicji Salczyńskiej-Bykowskiej, Balu stulecia Andrzeja Mularczyka. Od 35 lat jest odtwórczynią roli Iwony w powieści radiowej Matysiakowie.
Równolegle pracowała w teatrze i w filmie. W 1974 roku, w cztery lata po debiucie, powróciła do ról filmowych. Tym razem zaangażował ją Stanisław Bareja do roli małomiasteczkowej Lusi w filmie Nie ma róży bez ognia, w którym ujawniła talent komediowy. W latach 70., 80. i 90. otrzymywała wiele propozycji od filmowców, grała zarówno role pierwszoplanowe, jak i epizody. Okazało się, że potrafi również mistrzowsko zagrać charakterystyczne role bohaterów drugiego planu. Hrabiankę w telewizyjnym Kluczniku Wojciecha Marczewskiego (1980), nauczycielkę Lewicką w serialu Stanisława BareiAlternatywy 4 (1985), doskonały epizod u boku Wojciecha Pszoniaka w Korczaku Andrzeja Wajdy(1990), czy nieco przerysowaną bufetową w Balandze Łukasza Wylężałka (1993).
W 1975 roku wykreowała postać Agnieszki Niechcicówny w filmie Jerzego Antczaka "Noce i dnie". Doskonale zaznaczyła wtedy wewnętrzne dojrzewanie bohaterki. W tym samym czasie Janusz Majewskiobsadził Stanisławę Celińską w roli Heli w Zaklętych rewirach. W 1979 roku ponownie spotkała się zAndrzejem Wajdą, który kręcił wówczas Panny z Wilka na podstawie prozy Jarosława Iwaszkiewicza. Reżyser zaangażował aktorkę do roli Zosi. Zagrała bardzo wyraziście. Znakomicie oddała chłodną, zdystansowaną, ale ciągle dojrzewającą i racjonalną naturę swojej bohaterki.
Ogromny i bardzo zróżnicowany potencjał aktorski sprawiał, że z wyczuciem i ogromną pasją kreowała epizody, role komediowe, na przykład Goździakową w Galimatiasie, czyli Koglu-moglu II Romana Załuskiego (1989), jak i postaci wewnętrznie skupione, pełne prostoty, przytłoczone metafizyką, jak siostra Marcelina z filmu Faustyna w reżyserii Jerzego Łukaszewicza (1994). Z kolei starzejąca się Iza Gęsiareczka - bohaterka filmu Jerzego Stuhra Spis cudzołożnic (1994), w jej wykonaniu nabrała ciepłych i ironicznych rysów.
Jednak właśnie w drugiej połowie lat 90. Celińska stworzyła jedne ze swoich największych ról scenicznych. Z Krzysztofem Warlikowskim spotkała się po raz pierwszy w warszawskim Teatrze Studio. Zagrała wtedy Cecylię w Zachodnim wybrzeżu Bernarda-Marie Koltesa (premiera 10 października 1998). Później reżyser powierzył jej rolę Gertrudy w Hamlecie Williama Szekspira, zrealizowanym w warszawskim Teatrze Rozmaitości (premiera 22 października 1999).(...)
Dwa lata później stworzyła swoją najbardziej przejmującą rolę. Zagrała kobietę z peep-show w dramacie Sarah Kane Oczyszczeni w reżyserii Warlikowskiego w warszawskich Rozmaitościach (premiera 15 grudnia 2001). (...)
W przedstawieniach Warlikowskiego przygotowanych w TR Warszawa Celińska zagrała kolejne świetne role - Trinkula w Burzy Szekspira (2003), Fridę/Narratorkę w Dybuku Szymona An-skiego i Hanny Krall (2003) i ujętą dobitnie i jednocześnie wielowymiarowo Matkę w Krumie Hanocha Levina (2005, koprodukcja z Narodowym Starym Teatrem im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie).
(...)
Aktorka nadal występuje w filmie, można ją także oglądać w popularnych serialach.
Opracowanie tekstu: 2002; aktualizacja: Monika Mokrzycka-Pokora, grudzień 2008; BS, styczeń 2013.
Poeta: Miłosz Kamil Manasterski
Autor książki poetyckiej "Sepia"
Miłosz Kamil Manasterski (ur. 1977 r.) - poeta, prelegent, prozaik, menedżer kultury. Dyrektor Domu Kultury w Łomiankach. Redaktor naczelny Magazynu Związku Literatów Polskich www.literaci.eu. Najmłodszy członek Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich, Skarbnik Oddziału Warszawskiego ZLP. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego 41. Należy także do sekcji literackiej Związku Zawodowego Twórców Kultury i międzynarodowych stowarzyszeń twórczych Société Européene de Culture oraz Authors & Publicist International Association.
Laureat Nagrody IV Nadnyskich Spotkań Literackich ("Zasady gry"), Nagrody VI Światowego Dnia Poezji pod patronatem UNESCO za "Sztukę czytania" (2006), Nagrody Prezydenta M. Płocka (2003 i 2006), Nagrody Prezydenta M. Łomży (2009), Nagrody "Poezji dzisiaj" dla młodego twórcy(2009) - więcej.
Autor książek:
- „Zasady gry. Wiersze” - nagroda IV Nadnyskich Spotkań Literackich w Zgorzelcu / Wydawnictwo Obrzeża - Zgorzelec 1999),
- "Sztuka czytania. Wiersze" - nagroda VI Światowego Dnia Poezji (2006)/ Wydawnictwo IBiS - Warszawa 2005
- "Spa. Wiersze" Wydawnictwo IBiS - Warszawa 2007 / Sofia 2012 wydanie w języku bułgarskim
- "Portfolio. Wiersze" - Akademia Poezji, Wydawnictwo IBiS - Warszawa 2008, wydanie elektroniczne - Wydawnictwo e-bookowo.pl 2011
- "Notebook Norwida. Wiersze" - Biblioteka Poezji Dzisiaj, Wydawnictwo Książkowe IBiS, Warszawa 2009
- „Złote i czerwone 黄与红” (Pekin / Łódź 2010) pierwsza premierowa książka poetycka wydana jednocześnie w języku polskim i chińskim, Wydawnictwo Astra
- "Tramwaj zwany 805N" - Opowiadania - Wydawnictwo e-bookowo.pl 2011
- "Зад прозореца градче" - Sofia 2012 (Bułgaria) książka w języku bułgarskim
- "Sepia. Wiersze" - Książka 41. Warszawskiej Jesieni Poezji / Akademia Poezji, Wydawnictwo e-bookowo.pl, Wydawnictwo Książkowe IBiS, Warszawa-Łomianki 2012
- Dimitar Hristov "Równonoc" - Akademia Poezji, Wydawnictwo Książkowe IBiS, Wydaniwcto e-bookowo.pl - przekład z języka bułgarskiego
Debiutował wierszem na łamach „Dziennika Łódzkiego” w 1997 r. Jego wiersze znalazły się w ponad czterdziestu antologiach i almanachach (m.in. "Papieżowi poecie - poeci", "Praski almanach literacki", "Po drodze 2005", antologie Warszawska Jesień Poezji 2007, 2008 i 2009, Międzynarodowy Listopad Poetycki 2011). Jest najmłodszym autorem prestiżowej antologii współczesnej poezji polskiej wydanej pod patronatem Ministerstwa Kultury Federacji Rosyjskiej "Iz wieka w wiek".
Jest laureatem nagród głównych kilkudziesięciu konkursów literackich - więcej. Sam również ocenia wiersze jako juror m.in. Festiwalu „Złoty Środek Poezji” w Kutnie (2008), Turnieju Młodych Autorów XXXVII Warszawskiej Jesieni Poezji (2008,2011)), Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego im. D. Maliszewskiego w Ostrołęce (2009-2011), Turnieju Jednego Wiersza o Laur Burmistrza Łomianek (od 2003) - więcej.
W 2009 r. przebywał w Chinach na zaproszenie China Writers' Association jako delegat Związku Literatów Polskich. W roku 2011 r. reprezentował Polskę na Festiwalu Poezji Słowiańskiej Moskwa-Abramcewo. W roku 2012 r. reprezentował nasz kraj na Narodowym Święcie Słowiańskiej Literatury i Piśmiennictwa w Rosji.
Muzyka: Piotr Tylczyński (Shadowfinder)
Kompozytor muzyki do spektaklu "Sepia"
Piotr Tylczyński - Shadowfinder - to pochodzący z Warszawy producent, specjalizujący się w stylistyce ambient-elektronicznej. Pod koniec kwietnia 2012 r. ukazała się jego nowa płyt „Evening Witch”, a następnie nakładem Point Audio Records wydał epkę „Moving past the same”.
Książka: "Sepia"
Książka 41. Międzynarodowego Festiwalu "Warszawska Jesień Poezji" - 2012
Miłosz Kamil Manasterski "Sepia"
Akademia Poezji / Wydawnictwo Książkowe IBiS / Wydawnictwo e-bookowo.pl
Łomianki / Warszawa / Będzin 2013
Zbigniew Irzyk:
Poezja Miłosza Kamila Manasterskiego wyraża bunt, niezgodę na bylejakość i tymczasowość naszego życia, w którym zderzają się raz po raz elementy i relikty peerelowskiej przeszłości i nowej hybrydowej epoki, nasze marzenia, o bardziej ludzkim i sprawiedliwym świecie ze zwyczajną głupotą i cywilizacyjnym zacofaniem.
Kup książkę
Andrzej Brzeski
Jego wiersze to wnikliwe, a zarazem ironiczne spojrzenie na świat współczesnego 30-latka. Ogromna spostrzegawczość, skrótowość myślenia, dowcipne i zaskakujące skojarzenia składają się na tragikomiczny obraz rzeczywistości. Egzystencji nie mającej nic wspólnego z telenowelą, reklamą inwestycyjnych funduszy czy okładką kolorowego magazynu. Na dnie tej poezji kryje się rozczarowanie, smutek niespełnionej baśni, konkluzja, że 20 lat nowej Polski nie zmieniło aż tak bardzo życia zwykłych ludzi. Ale jest też delikatny uśmiech pogodzenia. – Cóż, jest jak jest – zdaje się mówić Manasterski – widać, inaczej byćnie może.
Kup książkę
Jego wiersze to wnikliwe, a zarazem ironiczne spojrzenie na świat współczesnego 30-latka. Ogromna spostrzegawczość, skrótowość myślenia, dowcipne i zaskakujące skojarzenia składają się na tragikomiczny obraz rzeczywistości. Egzystencji nie mającej nic wspólnego z telenowelą, reklamą inwestycyjnych funduszy czy okładką kolorowego magazynu. Na dnie tej poezji kryje się rozczarowanie, smutek niespełnionej baśni, konkluzja, że 20 lat nowej Polski nie zmieniło aż tak bardzo życia zwykłych ludzi. Ale jest też delikatny uśmiech pogodzenia. – Cóż, jest jak jest – zdaje się mówić Manasterski – widać, inaczej byćnie może.
Kup książkę
Zdzisław Tadeusz Łączkowski
Miłosz Kamil Manasterski z każdej rzeczy, z każdej codzienności, tej realnej i tej “odrealnionej”, i tej powszedniej, prostej, zwykłej – potrafi uczynić poezję.U niego wszystko staje się poezją. Jego słowo, to nie napuszuszone, nie patetyczne – nabiera wręcz
doskonałej melodyki, staje się nutą czasu teraźniejszego i tego czasu, co nadchodzi. Staje się natchnione, jak u poetów z prawdziwego zdarzenia. Proste słowa, może nawet już “zużyte” u poety nabierają ostrości, są ekspresyjne i odbanalizowane. Stają się wręcz “święte”, aby tym silniej nas wzruszać, pobudzać do refleksji i zamyślenia nad sensem trwania w świecie współczesnym. To zdumiewające, ale te słowa są odą na cześć człowieka żującego w lęku i pogardzie. Poeta przywraca godność jednostce, tak bardzo dzisiaj zagubionej i osamotnionej. Autor "Sztuki czytania" proste sprawy czyni wielkimi, nadaje im wymiar ze wszech miar mądry, ponadczasowy a także serdeczny i pełen nadziei, nawet tej trudniej.
Kup książkę
Wiersz: Sepia
"Sepia"
wiersz z książki pod tym samym tytułem
SEPIA
nie widać naszych czerwonych twarzy
zielonego sukna błękitu szklanic
nie da się rozpoznać kolorów flag
barw mundurów i chust
kobiety lekkich obyczajów
pozbawiliśmy ostrej szminki
brązowe ręce wybielały
SEPIA
nie widać naszych czerwonych twarzy
zielonego sukna błękitu szklanic
nie da się rozpoznać kolorów flag
barw mundurów i chust
kobiety lekkich obyczajów
pozbawiliśmy ostrej szminki
brązowe ręce wybielały
czerń sutann jest miękka i rozświetlona
rdza i krew jak delikatny makijaż
staromodnego wizażysty
klasycznie skrojone suknie
pielęgniarek i wdów
wygładzone uśmiechy
sepia pięknego wczoraj
Łomianki-Wrzosów 2012
rdza i krew jak delikatny makijaż
staromodnego wizażysty
klasycznie skrojone suknie
pielęgniarek i wdów
wygładzone uśmiechy
sepia pięknego wczoraj
Łomianki-Wrzosów 2012
Subskrybuj:
Posty (Atom)